Historię ubioru okresu dwudziestolecia międzywojennego charakteryzuje wyjątkowy, niepowtarzalny szyk, styl i elegancja. Częstym błędem powtarzanym wielokrotnie w czasach nam współczesnych jest upraszczanie i sprowadzanie tego fragmentu dziejów sztuki użytkowej do hasłowego "lata dwudzieste, lata trzydzieste". Zarówno wszelkie metody (równoprawne kategorie kroju i szycia), jak i działy produkcji (pracownie krawieckie ciężkie i lekkie, szewskie i kaletnicze, mistrzowie i cechy rzemieślnicze) nie zmieniły w tym okresie technologii. Także sama moda i styl epoki rozwijały się harmonijnie wg rocznego cyklu kalendarzowego pokazów mody, kolekcji mistrzów i oferty domów towarowych (paryskie Galleries Lafayette, Au Louvre, Au Bon Marche czy najstarszego polskiego Braci Jabłkowskich).

Jedynie charakterystyczna zmiana długości kobiecej sukni z wyraźnym zaznaczeniem talii, bioder i linii ramion była przełomowa dla lat 1931-1932 i dominowała później przez każdy sezon lat trzydziestych i czterdziestych podkreślając kobiecą sylwetkę bez konieczności ukazywania kolan i głębszych dekoltów.

Ale każdy rok, w sposób niejako autonomiczny i niepowtarzalny przybliżał konsumentów do wizerunku kolekcji określanych rytmem zmieniającej się mody. Ten świat, kreowany przez najważniejszy ośrodek jakim był Paryż a w drugiej kolejności Londyn i Nowy Jork, przedstawiał wyraźnie zmieniający się styl i wyjątkową jakość użytkową. Z jednej strony na kształt ubioru miała przemożny wpływ sztuka modernizmu i art deco, z drugiej zaś mistrzostwo wykonania dzieła zawodowego sztuki stosowanej. Świat posługiwał się miarą kunsztu profesjonalistów: wzór sukni wyszukany w odpowiednim żurnalu plus zakupiony materiał wybranego gatunku, splotu i deseniu wędrowały na warsztat kroju i szycia. Wszystkie niezbędne dodatki (kapelusz, torebka, parasolka, buty, rękawiczki) kompletowano wg obowiązującego schematu barw i zestawień proponowanych w markowych katalogach.

Fascynującym obszarem poszukiwań staje się dziś nieosiągalna już technologia (materiały, skóry, nici, pierwsze tworzywa, stopy metali) i właśnie wspomniany kunszt sztuki kroju i szycia. Podobnie rzecz się ma w stosunku do osiągnięć w działalności handlowej i gospodarczej (Dom Towarowy Braci Jabłkowskich - Magazyn Zadowolonych Klientów): dbałości, rzetelności, uczciwości w prowadzeniu sprzedaży wyrobów gotowych. Wiedza o zasadach handlu, profesjonalizm i etyka zawodowa rodziły relacje najtrwalsze i najdoskonalsze zarówno wobec klientów, jak i samych pracowników. Rzemiosło i handel wzbiły się na nadzwyczaj wysoki poziom oferując rzeczy piękne, doskonale wykonane, trwałe i - można dziś śmiało powiedzieć - ponadczasowe.

Mieszkanka pensjonatu Natalii Słowikowskiej "Willa Słowicza" w Gdyni ul. Ks. Bandurskiego 24, ostatni dzień Morskiego Kongresu Eucharystycznego 1 lipca 1939 r.		Warszawianka z wizytą w Muzeum Narodowym w Warszawie ul 3 maja 13, w dniu otwarcia wystawy 18 października 1938 r.